Իշխանափոխություն, ուրիշ ելք չունենք, դանակը հասել է ոսկորին

Ասում է ԱԱ նախկին փոխնախարար, ՍԴՀԿ անդամ Գուրգեն Եղիազարյանը

- Պարոն Եղիազարյան, շուտով լրանում է մարտի 1-ի սպանդի երկրորդ տարելիցը: Մենք ինչո՞վ ենք գնում դեպի այդ օրը:

- Կոնգրեսը երկար ժամանակ քայլեր չարեց, եւ հիշում եմ` Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը իր պարզաբանումը տվեց եւ բերեց Եղիազար Այնթապցու օրինակը: Տարբեր մեկնաբանություններ եղան, բայց մի բան հստակ էր` այն մարտավարությունը, որը ընտրեց Կոնգրեսը, այն էր, որ մենք չենք խոչընդոտելու չընտրված նախագահին, որպեսզի նա կարողանա դիմակայել արտաքին մարտահրավերներին: Քանզի մենք ի սկզբանե գիտեինք, որ Պրեսկոտ-Կոլոմբիե կոչեցյալները, ովքեր Հայաստանում ժամանակին անարգանքի սյունին կգամվեն, ուղղակի կատարեցին ո՛չ «եվրոպական ստանդարտներին», ո՛չ «ամերիկյան», ո՛չ էլ` իրենց կողմից տոտալիտար կոչված «ռուսական ստանդարտներին» համապատասխան ընտրություններ: Այն, ինչ կատարվեց Հայաստանում` խայտառակություն էր, դա զինված հանցագործ խմբերի շաբաշն էր Երեւան քաղաքում: Եվրոպան, սակայն, Պրեսկոտ-Կոլոմբիեով ճանաչեց այդ ընտրությունները, այսինքն` նախանշված էր, որ մենք պետք է ունենանք ոչ լեգիտիմ նախագահ, հետագայում` Հայաստանից հողեր ստանալու ակնկալիքով: Հողեր` ուղիղ իմաստով: Բայց այն ժամանակ մենք չէինք իմանում եւ չէինք էլ կարող մեր ամենավատ երազների մեջ տեսնել, որ հողերից բացի` մենք պետք է ուրանանք նաեւ Հայոց ցեղասպանությունը: Այսինքն` երբ որ մարդը լեգիտիմ չէ, նա շատ խոցելի է լինում: Տեսեք` ունենալով քաղբանտարկյալներ, որոնց հանիրավի, հենց այնպես վերցրեցին-բանտերը լցրեցին, ի դեպ նման բան ո՛չ Հոնդուրասում, ո՛չ էլ Տանզանիայում չեն արել, հետո իրենց կատարած սպանությունները վերագրեցին մեզ, բայց ոչ մի բան չստացվեց, քանի որ չունեն փաստեր: Եվ ահա, նույնիսկ այս պարագաներում Կոնգրեսը գնաց նրան, որ մեր հայրենիքը հանկարծ չտուժի: Ոչինչ, թող նրա զավակները տուժեն, մենակ հայրենիքը չտուժի: Բայց լրանում է երկու տարին, եւ փաստորեն մեր հայրենիքը տուժում է: Նման բան Հայաստանի հետ, իհարկե, եղել է, բայց` անցյալ դարում. 21-րդ դարում եթե այսպես շարունակենք, մենք ականատես կլինենք խայտառակությունների` կհանձնվեն ազատագրված տարածքները, Ղարաբաղը կլինի Ադրբեջանի կազմում` որպես այդ երկրի մարզերից մեկը:

- Իսկ ինչը՞ կարող է այդ վտանգավոր ընթացքի դեմն առնել:

- Դրան կարող է խանգարել միմիայն ժողովրդի բացարձակ մեծամասնությամբ ընտրված նախագահը, որը ի զորու կլինի դա թույլ չտալու: Մնացած դեպքերում` եթե մենք չունենք լեգիտիմ նախագահ, այս մարտահրավերներին դիմակայել չենք կարող:

- Հայ Ազգային Կոնգրեսն այդ դեպքում ի՞նչ պետք է անի, արդյո՞ք մարտավարություն փոխելու անհրաժեշտություն եք տեսնում:

- Ես ինքս տեսնում եմ, որովհետեւ այն դրական հանգամանքները, ինչի մասին խոսում են իշխանությունները, ակնառու է, որ իրականում մենք ամեն ինչ կորցրել ենք:

- Պարոն Եղիազարյան, կոնկրետ Կոնգրե՞սն ինչ պետք է անի:

- Իշխանափոխություն: Ուրիշ ելք մենք չունենք: Դանակը հասել է ոսկորին: Եվ միայն Կոնգրեսի հարցը չէ, սա հայ ժողովրդի ճակատագիրն է, մեր երեխաների ճակատագրի հարցն է դրված, այստեղ Հայաստանի լինել-չլինելու հարցն է դրված, եւ օր օրի անդառնալի են դառնում այն ստորագրությունները, որոնք սրանք ստանում են Սերժ Սարգսյանից: Այն աստիճան, որ վաղը, մյուս օրը իմ ասած լեգիտիմ նախագահը անգամ կարող է ոչ մի բան անել չկարողանա:

- Ձեր նշած իշխանափոխությունն այս փուլում ինչպե՞ս եք պատկերացնում:

- Պատկերացնում եմ արտահերթ ընտրություններով:

- Այս փուլում ինչը՞ կարող է բերել դրան:

- Համաժողովրդական ցասումը: Տարբերակներից մեկը ստորագրահավաքն է, երբ որ ՀՀ քաղաքացիները ստորագրություն կդնեն, որ պետք է մեկ ժամ առաջ ազատվել այս իշխանություններից: Հայաստանում հերթական ընտրություններ իրագործել հնարավոր չէ, այդ մեխանիզմների մասին շատ ենք խոսել, եւ նրանք ունեն բացարձակ առավելություն ժողովրդի կողմից ընտրված ցանկացած անձնավորության հանդեպ: Նրանք կեղծիքների անսպառ շտեմարան ունեն, ազգաբնակչության 60 տոկոսը բացակայում է երկրից, մոտ 70 տոկոսը չի մասնակցում ընտրություններին, եւ դա նրանց ռեզերվն է:

- Ձեր ասած պրոցեսները կարո՞ղ են սկսվել մարտի 1-ից հետո:

- Ինձ թվում է` այո: Այդ քարտ-բլանշը, որ տրված էր իշխանություններին, սպառվում է: Եթե մենք նայենք երկու տարվա կտրվածքով, մենք կտեսնենք, որ մենք ամեն օր ավելի վատ վիճակի մեջ ենք հայտնվում, քան եղել ենք առաջին օրը, այդ թվում նաեւ ԼՂ հիմնահարցում: Եթե երկու տարի առաջ հանկարծ մեկին ասեիր, որ մենք ի վիճակի ենք Ցեղասպանությունը ուրանալ, այդ մարդը կասեր, որ դու հոգեկան հիվանդ ես: Հիմա դա արդեն իրականություն է: Ո՞վ բերեց եւ Հարավային Կովկաս մտցրեց թուրքին, այդ ի՞նչ ֆուտբոլային դիվանագիտություն էր: 15 տարի շարունակ թուրքերը երազում էին քիթները մտցնեին Հարավային Կովկաս` Վրաստանով փորձեցին, չստացվեց, Ադրբեջանով` չստացվեց, վերջը մենք մեր ձեռքով թուրքին բերեցինք եւ արբիտր սարքեցինք Ղարաբաղի հարցում:

- Պարոն Եղիազարյան, բայց չէ՞ որ անգամ Կոնգրեսի առաջնորդներն են նշել, որ այդ խնդիրները Կոնգրեսը միայնակ լուծել չի կարող:

- Ես չեմ կարծում, որ այն քաղաքական ուժերը, ովքեր ընդդիմությունից դուրս են, այդքան շատ մարդկային ռեսուրս ունեն: Հիմնականում դրանք մեկ-երկու մարդու կուսակցություն են: Ուղղակի ժողովուրդը պետք է գա այն ինքնագիտակցության, որ այսպես շարունակել չի լինի: Մենք ամեն ինչ ենք կորցնում: Սա պետք է համաժողովրդական ընդվզում լինի, որը, այո՛, պետք է ղեկավարի Կոնգրեսը, այն ուժը, որը ամենամաքուրն է մնացել եւ ոչ մի անգամ չի վաճառվել:

Քրիստինե Խանումյան

http://www.zhamanak.com/article/13975/